Lubba á heima á stórum bóndabæ úti í sveit.
Bærinn heitir Baula.
Pabbi hennar er bóndi, sem á margar kýr, kindur og hesta.
Lubba á kisu, sem heitir Stubba, fjórar dúkkur, sem heita Bubba, Lína, Bína og Stína og svo á hún lítinn kofa, sem pabbi hennar smíðaði handa henni. Kofinn heitir Litla Baula. Hún á hann alveg ein og getur læst honum með lykli, sem hún hefur í bandi um hálsinn.
Stundum fer hún inn í kofann sinn og er þar lengi, en enginn veit hvað hún gerir þar nema Stubba, Bubba, Lína, Bína og Stína og svo afi í Reykjavík, sem kemur stundum í heimsókn.
Lubba á eitt leyndarmál, sem hún vill ekki að pabbi hennar og mamma viti. Leyndarmálið er, að Krummi er vinur hennar. Hann kemur stundum inn um gluggann og stendur á borðinu, þangað til Lubba gefur honum eitthvað gott að borða. Einstöku sinnum getur hún gefið honum pönnu-köku. Hann borðar þá helminginn og fer síðan með hinn helminginn í nefinu eitthvað upp í fjöll og Lubba er viss um, að hann á lítil krummabörn, sem vilja líka borða pönnukökur. Þetta er leyndarmál, því að mamma segir, að krummar séu vondir fuglar, sem éta litlu lömbin. Ef mamma vissi, að Krummi kemur inn í kofann, mundi hún ef til vill setja spýtu fyrir gluggann og hætta að baka pönnukökur.

Einn mánudagsmorgun var ekkert gaman. Pabbi fór eitthvað í jeppanum og vildi ekki leyfa henni að fara með sér. Mamma var að þvo þvott og hafði ekki tíma til að tala við stelpuna sína.
Það var byrjað að snjóa og bráðum mundu jólin koma. Dagarnir voru langir, dimmir og drungalegir rétt fyrir jólin.
Hún sá Krumma fljúga inn um gluggann á Litlu Baulu og flýtti sér þangað til að gefa honum að borða og tala við hann. Þótt hann gæti ekki talað, var hún viss um, að hann skildi allt, sem hún sagði. Hún fór inn í kofann og læsti á eftir sér.
Krummi borðaði helminginn af stóru pönnu-kökunni, sem hún lagði á borðið og hallaði undir flatt, eins og hann vildi þakka henni fyrir sig.
Í þetta skipti var hann þó greinilega á hraðferð, því að hann greip um það, sem eftir var af kökunni í nefið og flaug upp í fjöllin, þangað til hann var eins og ofurlítill punktur í himninum.
Lubba háttaði dúkkurnar sínar allar nema Bubbu, því að hana hefur hún alltaf hjá sér og Lubba má aldrei sofa í kofanum, verður alltaf að sofa inni í bænum. Hún fór með svefnþuluna sína fyrir brúðurnar, sem sofa í kofanum.

Í bænum sofa
Lubba og Bubba og Stubba
Í Litlu Baulu
Lína og Bína og Stína
Lúllaðu Lína
Blundaðu Bína
Sofðu rótt Stína.

Mamma kallaði: “Lubba, komdu inn að borða.
Hún kyssti allar brúðurnar góða nótt og fór svo inn að borða og sofa.
………….
Daginn eftir vaknaði Lubba snemma…klukkan sjö.
Mamma og pabbi voru komin á fætur. Hann var farinn út í fjós að mjólka kýrnar, en mamma bjó um rúmin. Síðan borðuðu þau öll morgumatinn sinn.
Þau fengu egg, mjólk, brauð með osti og epli.
Lubba borðaði vel og spurði svo margs, að mamma hennar og pabbi gátu ekki svarað því öllu.

Hvað eru margir dagar þangað til jólin koma?
Koma jólasveinarnir þá?
Eru til tröll?
Má ég renna mér á sleðanu mínum niður fjallið?
Hvenær kemur afi?

“Hann afi þinn kemur með mjólkurbílnum í dag,” sagði mamman.
“Þú skalt ekki fara neitt í burtu, því að hann vill, að allir standi á hlaðinu og taki á móti honum.”

Þegar Lubba var búin að borða, fór hún með Bubbu og Stubbu inn í stofu og settist við gluggann með eplið sitt, svo að hún gæti séð mjólkurbílinn, þegar hann kæmi og hlaupið út að taka á móti afa. Hún hlakkaði mikið til, því að afi er skemmtilegasti maður í heimi. Hann kann margar sögur og stundum býr hann til nýjar.
Í langan tíma sat hún og horfði út á veginn og vatnið og túnin.
Allt var snjóhvítt og hreint og skýin á himninum hreyfðust ekki, en biðu þess að verða nógu þung til að detta niður og þegar þau væru öll dottin niður, gæti hún velt stórum snjóboltum og búið til jólasvein.
Enginn bíll fór eftir veginum, Stubba var sofnuð á gólfinu undir stofuborðinu og skýin voru byrjuð að detta niður í agnarsmáum kornum, þegar Lubba sá lítinn depil hreyfast hægt fram milli hæðanna. Depillinn stækkaði smátt og smátt, varð að striki og síðan að mjólkurbíl, sem færðist nær og nær og brátt heyrði hún drunurnar í honum. Þá rauk hún á fætur og kallaði til mömmu sinnar, að allir yrðu að fara út á hlað því að afi væri að koma.
Stubba rauk upp með andfælum og var komin langt á undan öllum út að brúsapallinum eins og hún ætlaði sér að verða fyrst af öllum til þess að heilsa afa.
Þau stóðu þarna öll, þegar hann steig út úr bílnum og kyssti þau rembingskossi, en þá tók Lubba á rás bak við hús og faldi sig. Hún vildi ekki leyfa honum að kyssa sig, því að hún vissi að skeggið hans mundi stinga hana í framan.
“Hvar ertu litla Lubbukerling?” kallaði afi. “Komdu, ég ætla að heilsa þér!”
En Lubba lét ekki sjá sig.
Afi hljóp bak við hús og nú varð mikill eltinga-leikur.
Lubba hljóp tvisvar sinnum í kringum húsið og afi á eftir. Svo hljóp hún út að Litlu Baulu og mörgum sinnum í kringum kofann, en afi plataði hana, því að hann hætti að hlaupa og Lubba þaut beint í fangið á honum, þegar hún kom fyrir hornið.
Skeggið stakk alveg voðalega, þegar hann kyssti hana og hún kallaði: “Æ, æ.”
Þá setti hann hana á háhest, hljóp og hoppaði um allt túnið og var skemmtilegasti afi í heimi, þar til hann var orðinn svo þreyttur, að hann varð að leggjast niður í snjóinn og hvíla sig. Lubba mokaði snjó yfir hann, þangað til ekkert sást af honum nema nefið. Þegar hann reis upp, var hann eins og snjókarl og kisa varð hrædd við hann. Mamma burstaði hann allan og sagði, að nú yrðu þau að hætta þessum skrípalátum og koma inn í bæ.
Afi hafði komið með dálítinn poka með sér og sagði, að í honum væru jólagjafir handa öllum á bænum, ein handa pabba, ein handa mömmu, ein handa Lubbu, ein handa kisu og ein handa hvutta, því að enginn mátti verða útundan. Hann sagðist nefnilega vera alvörujólasveinn. Pokinn var settur inn í stofu og hurðinni var læst, því enginn mátti sjá pakkana fyrr en á sjálfum jólunum.
Eftir hádegismatinn vildi afi fá að koma með Lubbu út í Litlu Baulu. Hann hvíslaði að henni, að hann vildi gjarnan heilsa upp á Krumma karlinn og sjá hvort hann hefði ekki stækkað og fitnað af öllum pönnukökunum.
Þau settust á gólfið í kofanum, því að þarna var enginn stóll og ekkert rúm og Lubba vildi fá sögu á meðan þau biðu eftir Krumma.
“Ég skal segja þér söguna um hana Búkollu,” sagði afi.
“Nei, hana kann ég utanað,” sagði Lubba.
“Þá söguna um Gilitrutt.”
“Æ nei, einhverja nýja tröllasögu,” sagði Lubba. “Þú getur bara búið hana til sjálfur.”
“Þá verðum við að fara í Þykjustulandið,” svaraði hann. “Þú veist, að tröll eru bara í þykjustunni. Viltu ekki heldur vera í Alvörulandinu Lubba og heyra um geimfara?”
“Nei, þeir eru svo leiðinlegir,” sagði Lubba.
“En ég kann ágæta sögu um hann Leif, sem fann Ameríkuna,”
“Viltu samt búa til tröll, afi minn,” bað Lubba.
“Jæja, jæja þá, ljúfustúfan mín. Við skulum þá fara í Þykjustulandið og búa til tröll,” sagði afi og lokaði augunum.
***
“Einu sinni var stór, já, alveg afskaplega stór tröllskessa, sem átti heima svo langt uppi í fjöllun-um, að meira að segja Krummi þorir ekki að fljúga þangað.
Þessi skessa var gift honum Kudabola. Þau rosa- stóra Skessan og hann Kuldaboli áttu einn strák, sem hét Angalangur.
Hann hét Angalangur af því að hann hafði svo langa fætur, að hann gat klofað yfir stærstu fjöll og handleggirnir á honum voru líka svo langir, að hann gat náð upp í tunglið. Hann hafði engan til að leika sér við, greyið. Svo stór og ófríður var hann, að mannabörnin voru hrædd við hann, þá sjaldan að þau sáu hann.
Stundum sat hann klofvega á Esjunni og horfði á börnin í Reykjavík leika sér, en hann þorði aldrei að kalla á þau, því að hann vissi, að þá mundu þau stökkva inn til mömmu sinnar og fela sig undir pilsinu hennar.
Einu sinni, þegar Angalangur sat klofvega á Esj-unni og borðaði upp úr einum kassa af appelsínum með berkinum og öllu saman, sá hann dálítið skrítið.
Tveir strákar settu kött í strigapoka og hentu honum út í sjó.
Þetta fannst Angalangi svo ljótt, að hann rétti út handlegginn og tók pokann með kisunni í upp úr sjónum. Hann tók hana úr pokanum og þurrkaði henni með vasaklútnum sínum, sem var eins og stórt handklæði, því hún var auðvitað rennandi blaut. Þá setti hann kisuna í garðinn hjá húsinu, sem hún átti heima í og hún stakk sér inn um kjallagluggann til kettlinganna sinn.
Angalangur fór heim til tröllskessunnar mömmu sinnar og sagði henni frá strákunum og kettinum.”
Afi þagði lengi og Lubba hélt að sagan væri búin. Hann sat á gólfinu hjá henni með lokuð augu og dró tvær karamellur upp úr vasa sínum.
“Vilt þú eina?” spurði hann og rétti henni aðra karamelluna. Lubba tók við henni og þakkaði fyrir sig. Á meðan hún vafði bréfinu utan af molanum, spurði hún:”Og hvað svo, afi?”
“Ja, hvað svo? Bíddu; ég er að hugsa.”
“Fór tröllið hún mamma hans Angalangs að taka í strákana?”
“Nei,” sagði afi.
“Var pabbi hans Angalangs líka tröll?”
“Já.”
“Fór hann að taka í strákana?”
“Nei.”
“Hvað þá?”
Afi stakk karamellunni upp í sig og hélt áfram:
“Angalangur var svo þreyttur, að hann fór að sofa. Hann skreið undir stórar húðir og bað mömmu sína að vekja sig eftir eitt ár. Hann svaf um veturinn, allt sumarið og hálfan næsta vetur til jóla.
Á aðfangadag jóla lyfti tröllskessan húðunum af Angalangi. Hann hafði stækkað svo mikið meðan hann svaf, að peysan og buxurnar höfðu slitnað utan af honum. Handleggirnir voru nú miklu lengri en áður og fæturnir lengri en nokkur mjólkurbíll.
“Þú ert nú meira tröllið,” sagði skessan. “Ég verð að taka allar nautshúðir, sem ég á og negla saman á þig föt.”
Og það gerði hún. Hún lagði Angalang ofan á húðirnar og hjó þær í stykki, sem hún negldi saman með stórum nöglum og saumaði sums staðar saman með gaddavír.
Um hádegi á aðfangadag jóla gat Angalangur farið í nýju fötin sín og þá var hann aldeilis fínn.
“Þetta eru regluleg jólaföt, mamma,” sagði hann og fór niður að stóra vatninu til þess að spegla sig í ísnum. Skessan hafði útbúið nesti handa honum og hann klofaði yfir fjöll og firnindi, en gætti þess að stíga ekki ofan á sveitabæina, því hann vildi ekki meiða neinn.
Á leiðinni kíkti hann í gegnum nokkra glugga. Alls staðar sá hann jólatré og börn og alls staðar var góð matarlykt.
Hann settist klofvega á Esjuna og borðaði hægt og varlega upp úr kartöflukassanum, sem mamma hans hafði gefið honum í nesti. Kartöflur voru uppáhaldsmaturinn hans og í lófanum á honum voru þær ekki stærri en rúsínur.
Honum fannst svo gaman að sjá hvernig fólkið í Reykjavík hélt upp á jólin.