Fróðlegt væri að vita hve margar manneskjur Saddam Hussein hefur sjálfur myrt.
Fróðlegt væri að vita hve margar manneskjur fyrirmenn þjóða í stríði hafa sjálfir tekið af lífi.
Reglan er jú, að þeir gefa bara skipanirnar og/eða fella dómana.
Þá hefur ekki skort böðla til að framkvæma skipanirnar.
Hins vegar tíðkast það í mörgum löndum að dauðadæma fólk, sem hefur framið eitt eða fleiri morð af eigin frumkvæði. Það sjá kviðdómur og dómarar oft um án þess að þurfa sjálfir að framkvæma athöfnina.
Fróðlegt væri að vita hve margar manneskjur hafa gert sig meðseka um að dæma aðra til dauða.
Stríð eru hvað öflugasta aðferðin til að slátra óteljandi fórnardýrum í “auga fyrir auga og tönn fyrir rönn” samfélögum.
Opinberar aftökur hafa oft dregið að sér marga skemmtanafýkla.
Mannúðarstefnan (humanisminn) gaf von um breytt vðhorf.
Saddam og hans líkar þekkja líklega ekki þá stefnu.
En þeir eiga það sameiginlegt með dómurum og kviðdómendum, að þeir þurfa ekki sjálfir að framkvæma dómana. Það er mjög áhrifamikil aðferð.
Þeir, sem framkvæma skipunina kallast ekki morðingjar. Þeir eru bara samviskusamir starfsmenn.
Fjarvera hins eiginlega drápsmanns réttlætir framkvæmdina.
Ég dáist að þjóðum, sem hafa lagt stefnu Gamla Testamentsins á hilluna.
Hér eigum við hlut að máli.
Milljónir kristinna manna, búddhista, múslíma og trúlausra eru vitni að aftökum með sínu þegjandi samþykki.
Þögn okkar réttlætir drápin.
Annað er þó eki óhugsandi
Gætum við ekki beitt öðrum aðferðum en þegjandi samþykki og létta þar með á okkar eigin þegjandi þáttöku?
Jú, það er mögulegt.
Mannúðleg meðferð hinna dæmdu er hugsanleg og möguleg með breyttum tíðaranda.
Það að endurhæfa morðingja á þvingaðan en mannúðlegan hátt gæti verið spennandi og lærdómsrík tilraun til siðbreytinga. Hugsanlegt væri að stofna endurhæfingarstöð. Þar sem ofbeldismenn væru aldir upp á ný og þeim kennt að bera virðiingu fyrir lífi annarra.
Óttin við að lenda á slíkri uppeldis- og endurhæfingarstöð gæti orðið virki til varnaðar gegn villidýrslegum glæpum og haft þau áhrif, að við, hinn þögli fjöldi, séum ekki gerð samsek um löghelguð morð.
PS: Þjóðir Vesturlanda hafa oft verið rétt eins miskunnarlausar eins og mörg austurlensk samfélög eru nú. Einræðisherrar og konungar hafa látið fangelsa, pína og lífláta að vild.
Á gálgastöðum fóru fram vinsælar opinberar hengingar, þar sem áhorfendur gátu verið viðstaddir. Víkingarnir þyrmdu engu og engum á ferðum sínum um heiminn. Krossfararnir myrtu óhamið á sínum kristnu krossferðum í Guðs nafni. Hitler lét slátra gyðingum og öðru fólki, sem honum geðjaðist ekki að. Indjánaslátranir í Ameríku hafa verið alþjóðleg skemmtiatriði í kvikmyndahúsum. Kóreustríðin og Vietnamstríðið voru stjórnmálalegs eðlis. Stalin hafði óteljandi líf á samviskunni. Kynþáttahatur í Bandaríkjunum hefur orðið óteljandi blökkumönnum að bana (t.d Martin Luther King). Það hefur ekki vantað launmorð og borgarastyrjaldir í okkar veröld. Þessi listi gæti verið miklu lengri. Dauðarefsing er ennþá leyfileg í sumum vestrænum löndum.
Þó gefur það von, að mörg okkar, sem búa í Vestrinu trúum ekki lengur á boðskap Gamla Testamentisins “auga fyrir auga og tönn fyrir tönn.”