Til minningar um móður mína
Dagmar Ólafsdóttur
d.10.10.1987

Þínar hendur
voru lífs míns fyrsta snerting,
saumuðu minn hlýja næturserk.
Hendur þínar héldu okkur uppi,
unnu lífsins nauðsynlegu verk.

Oft á tíðum vannstu allt of mikið,
varst kærleiksrík
og
ég hélt þú værir sterk.
Okkur fannst það sjálfsagt,
skildum ekki,
að heilsan var á þrotum,
hjartað þreytt.

Núna ertu búin að kasta hamnum,
hendur þínar hvíla í djúpri ró.
Við,
sem eftir stöndum,
þökkum þér og vitum, að nú,
er þú ert farin
er allt breytt.